Inclusieve vakantie
Inclusieve vakantie
Onze gezinsvakantie zit er weer op. Zoals altijd hebben wij dit jaar weer zo inclusief mogelijk vakantie gevierd, dat wil zeggen wij gaan naar een regulier vakantiepark wat door de kinderen (gezamenlijk) wordt uitgekozen.
Natuurlijk checken wij (telefonisch), voor wij gaan boeken of het huisje toegankelijk is voor een rolstoel en of we bij het zwembad Lotte liggend kunnen aan/uitkleden.
Sinds Lotte non-invasieve ademondersteuning heeft beperken wij onze vakanties tot Nederland. En tegenwoordig is een autorit ook al erg vermoeiend voor haar, dus wordt de regio beperkt tot dat wat met maximaal 2 hr rijden bereikbaar is.
Maar het lukt altijd een mooi vakantiepark te vinden waar alledrie de kinderen dingen kunnen doen die zij leuk vinden.
Ondanks Lotte haar beperkingen en rolstoel gebondenheid, hebben wij altijd inclusief geleefd. Lotte ging gewoon overal mee naar toe en haar broertjes gingen mee met haar.
Bij de zwemles van haar broertjes heeft Lotte langs de rand van het bad gestaan, ze heeft vele voetbaltrainingen & wedstrijden, gym- en judolessen gezien.
Andersom gingen haar broertjes mee naar haar school, paardrijden en zwemmen.
Aangezien de scholen tegenover elkaar liggen, is ze ook altijd meegegaan met het wegbrengen van haar broertjes naar de klas. Ik was gelukkig in de gelegenheid, qua afstand, ze zelf naar school te brengen. Lotte in de bakfiets, haar broertjes er op de step/fiets/longboard naast.
Voor de klasgenoten van haar broertjes is Lotte dan ook een bekend gezicht en regelmatig wordt zij in het dorp door ze begroet of begint er iemand een praatje met haar. Zo hoort het mijn inziens.
Net als alle andere kinderen is Lotte gaan groeien.
Haar meisjes lichaam vormt zich nu om tot dat van een jonge vrouw.
Haar lengte is nu dusdanig dat ik eerst de kleren pas, voor ik ze voor haar koop.
Haar gewicht is nu dusdanig dat we echt met zijn tweёen moeten tillen of de tillift moeten gebruiken.
En nu loopt het inclusief leven als gezin steeds vaker spaak…..
Want Nederland is niet ingericht op gehandicapten die liggend verschoond moeten worden, een volwassen lichaamsformaat hebben, die rolstoel gebonden zijn en die aan gewone “normale” dingen mee wil doen.
En dus gebeurt het dat, ook al heb je vooraf geïnformeerd of het vakantiehuisje rolstoel toegankelijk is, je dat alleen lukt met veel manouveren/draaien/tillen van de rolstoel.
Dat de slaapkamers niet toegankelijk zijn want daarvoor zijn de deurposten te smal.
En op het hele vakantiepark is geen enkel miva huisje aanwezig….
Vervolgens sta je iedere dag bij het subtropische zwembad te wachten voor het hek. Met de rolstoel kun je namelijk niet door de reguliere ingang, je moet op een bel drukken en wachten tot er een badmeester het hekje komt openmaken.
Tja als je voor het hekje staat en alle badmeesters zijn bezig, dan kan het ff duren voor je naar binnen kunt.
Gelukkig kunnen Lotte haar broertjes goed zwemmen en kunnen zij vast naar binnen terwijl wij geduldig staan te wachten met Lotte.
Bij het verlaten van het zwembad sta je weer voor hetzelfde hekje te wachten..
En ook al heb je lang staan wachten, je zegt netjes dankjewel tegen de badmeester, want je moet toch dankbaar zijn dat je het zwembad in kunt…
Helaas bleek ook de gehandicapten kleedkamer in het zwembad niet geschikt te zijn voor Lotte. Zij kon daar niet liggend aan/uitgekleed worden.
Maar geen paniek, er was ook een EHBO ruimte die wij konden gebruiken.
Dat die EHBO ruimte ook gebruikt wordt als doorgangsroute voor de badmeesters, was ons niet verteld.
De eerste keer dat je je staat om te kleden en er een badmeester ineens door het EHBO hok loopt, schrik je…maar gelukkig zijn wij zelf in staat snel een handdoek voor ons lichaam te houden.
Bij Lotte is dat een ander verhaal en eerlijk gezegd vind ik dat haar privacy ook hoort mee te tellen.
Maar je mag blij zijn dat deze mogelijkheid ons als gezin wordt geboden, anders had ze niet kunnen zwemmen (wat haar lust en leven is), en dus slik je je ergernis in.
Een dagje uit gaan, is tegenwoordig een hele onderneming die een grondige voorbereiding vraagt. Zelfs een ziekenhuis bezoek vraagt voorbereiding. Ook daar zijn niet standaard verschoonruimtes waar liggend verschoond kan worden. Of zijn niet alle ruimtes rolstoeltoegankelijk.
Het leven van een iemand met een beperking bestaat voornamelijk uit wachten en vragen om hulp.
Wachten tot er iemand een deur voor je opendoet,
wachten tot mensen aan de kant gaan zodat jij erlangs kunt,
wachten op hulp om die drempel over of traptreden op te komen zodat je toch het gebouw in kunt,
wachten tot iemand de sleutel van het gehandicapte toilet heeft gevonden….
Wachten op hulp voor dingen die, als de samenleving echt inclusief zou zijn, gewoon zelf te doen zouden zijn.
Als samenleving hebben we nog een lange weg te gaan………
