top of page

Kwetsbaar


Mijn vorige blog Opname sloot ik net af toen Marco belde.

Zoals eigenlijk elk weekeinde, was hij een stuk gaan fietsen op de racefiets met zijn tweelingbroer.

“kun je me komen ophalen want ik ben gevallen”.

Hij klonk helder en stond op ongeveer 2 km van ons huis, dus ik maakte mij niet echt zorgen.

Snel stapte ik in de auto en liet Lotte even achter de PC zitten, ik was in de veronderstelling dat ik binnen 10 minuten weer terug zou zijn.

Op de plek aangekomen zag ik direct dat het ernstiger was dan Marco had doen overkomen door de telefoon. Ik zag hem in elkaar gedoken, trillend van de pijn, met een grote uitstekend bult op zijn linker schouder in het gras zitten.

Samen met zijn tweelingbroer hebben we hem in de auto gezet. Mijn huissleutels heb ik aan zijn broer gegeven met de opdracht bij Lotte te blijven tot ik een zorgverlener had geregeld om hem af te lossen. En ik ben heel voorzichtig, elk bobbeltje in de weg vermijdend, naar de eerste hulp van het ziekenhuis gereden.

Gelukkig was het er niet druk. Omdat Marco ontzettend veel pijn had, werd hij meteen op een bed gelegd. Vrij snel werd er een rontgenfoto gemaakt en was duidelijk wat er aan de hand was.

Geen gebroken sleutelbeen maar afgescheurde ligamenten waardoor het sleutelbeen nu omhoog stak.

“Ach meneer, kijkt u eens goed naar al die wielrenners in de Tour de France, daar ziet u er ook veel fietsen met zo’n bult”.

Het is blijkbaar een vaker voorkomende “fietsblessure” en de verpleegster probeerde op deze manier ons op te beuren, niet wetende welke impact deze blessure op ons zorg-intensieve leven heeft.

In de tussentijd was ik druk bezig een zorgverlener te vinden die alla minute kon invallen.

Lotte moest tenslotte verschoond, gevoed en doorbewogen worden.

Gelukkig kon er een zorgverlener komen maar die kon maar anderhalf uur blijven.

De jongens waren met vriendjes naar een speciale skatebaan. De vader die ze zou gaan ophalen had ik kunnen bereiken en hij zou ze mee naar zijn huis nemen.

Mijn emoties had ik uitgeschakeld en ik draaide volledig op de regelstand.

Gelukkig konden Marco en ik na ruim een uur naar huis en op tijd de zorgverlener aflossen.

Maar de wetenschap dat deze kwetsuur een langdurig herstel zou gaan vergen drukte zwaar op ons.

We waren er stil van en durfden nog niet goed aan de komende dagen, weken en maanden te denken.

Voor Lotte hebben wij meerdere zorgverleners in dienst.

Het vinden van zorgverleners voor Lotte is moeilijk; het moeten mensen zijn met een verpleegkundige achtergrond die ook kunnen omgaan met de verstandelijke handicap.

Omdat Lotte onder de WLZ valt, is het heel moeilijk kinderverpleegkundige zorg te krijgen via (kinder)thuiszorginstanties.

Gelukkig heb ik, via een toevallige ontmoeting, een kinderverpleegkundige kunnen vinden die als zzp’er werkt. Omdat de schaarste op de markt voor kinderverpleegkundigen groot is, heeft zij maar enkele uren per week voor ons beschikbaar.

Via haar hebben wij met nog 4 kinderverpleegkundigen kennisgemaakt en ze allemaal aangenomen.

Maar al deze kinderverpleegkundigen zitten al heel vol. Als zij willen, zouden zij wel 80 uur per week kunnen werken.

Wij sprokkelen zo iedere dag 6 ȁ 8 uur zorg bij-elkaar. De rest van de uren leveren wij zelf de zorg.

Als dan ineens één van ons twee wegvalt is er een groot probleem en blijkt direct hoe kwetsbaar wij als gezin zijn. Snel ergens extra zorgverleners vandaan halen is niet mogelijk.

En dan heb je het budgettaire probleem. Extra zorg inkopen want niet gebudgetteerd stond…tja dat wordt lastig.

Gelukkig denkt ons zorgkantoor goed mee en stelt zij extra budget ter beschikking, maar dat willen zij wel graag via de letselschade claim uiteindelijk terug zien komen.

Marco is tenslotte aangereden door een fietser die door rood reed.

Er staat er ook nog een gezins-vakantie op het programma die wij graag als gezin wilden doorbrengen. Thuis zijn er altijd mensen in ons huis. Ons gezin kan niet draaien zonder deze zorgverleners, maar wij leveren daar een hoop privacy voor in.

Op vakantie gaan met een aan zijn schouder geblesseerde Marco, die tijdens de vakantie fungeert als tillift, is niet mogelijk zonder een extra paar handen…..

Dus juist op het moment dat de stress van de opname aan het weg-ebben was, kwam er een nieuwe berg stress voor terug.

En schakelen we weer; zetten de emoties weer uit en de galgenhumor weer aan. Zo overleven wij.

Ineens zijn wij beland in gesprekken met een letselschade advocaat over het aansprakelijk stellen van de veroorzaker van het ongeluk en moet de schade (materieel en immaterieel) geïnventariseerd worden.

Ineens moeten er zorgverleners geregeld worden (en dus ook huisvesting) voor tijdens onze vakantie.

Noodgedwongen neem ik alle zorg op me die Marco normaal levert.

Naast de gebruikelijke drukte die altijd al vasthangt aan de laatste weken voor de zomervakantie, beklemt dat enorm.

Alle minuten van de dag zijn ingepland, over alles wat er moet gebeuren moet er nagedacht worden want Marco kan voorlopig niet tillen, niet autorijden en niet fietsen….

Voor de jongens betekent dat weer aandacht en tijd inleveren, want die kan je maar eenmaal besteden.

Ons bordje lag al zo vol, onze energie was al op…..maar we moeten door, de kar moet blijven rijden.

Het besef dat wij als zorgintensief gezin zo kwetsbaar zijn doet ons pijn.


Uitgelichte berichten
Kom later terug
Gepubliceerde posts zullen hier worden weergegeven.
Recente berichten
Archief
Zoeken op tags
Er zijn nog geen tags.
Volg ons
  • Facebook Basic Square
  • Twitter Basic Square
  • Google+ Basic Square
bottom of page