Verjaardag
Vandaag zou Lotte haar 18-de verjaardag vieren.
Mijn gedachten schieten al een paar weken ongecontroleerd heen en weer over van alles wat er gepasseerd is de laatste 18 jaar.
Gelukkig ben ik het zwarte gat waar velen mij voor waarschuwden, (nog) niet tegengekomen. Maar ook de opmerking “na enkele weken zal de zware laatste fase vervagen en zullen alleen de mooie
herinneringen overblijven” is (nog) niet op mij van toepassing.
Ik heb hele mooie herinneringen aan Lotte haar leven. De vele foto’s in ons huis, waar ze altijd
stralend (al was haar mimiek volledig weg, haar ogen zeiden genoeg) en met duim omhoog op staat, zeggen genoeg. Maar de snel afnemende kwaliteit van leven in haar laatste levensjaar, heb ik ook nog helder op mijn netvlies staan. Het is een mix van emoties die ik voel en er van mij ook mag zijn, want het geeft exact aan hoe ik haar leven ervaren heb.
Lotte bezat een enorme levenslust en de kunst om voluit te genieten van hele kleine dingen.
Haar levenslessen hebben mij gevormd tot de persoonlijkheid die ik nu ben. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Ik mis haar nog elke dag, maar het leven dat een zorgintensief kind met zich meebrengt mis ik niet. Die eeuwige strijd om essentiële dingen voor elkaar te krijgen, de discussies bij elke nieuwe aanvraag en de enorme stapels formulieren waar je telkens weer dezelfde dingen in moet vermelden. Die waren tijdrovend en heel vervelend.
Maar de onmacht en het dagelijkse aanwezige verdriet, om je kind iedere dag te zien inleveren.
Haar telkens achteruit te zien gaan en weten dat het nooit maar dan ook nooit beter zal gaan. De hoop dat het even stabiel zou worden, hoop die door een ernstig incident weer de grond in werd geboord. Dat stuk was zo veelomvattend, zo emotioneel zwaar en alles bepalend. Niet alleen voor ons om te moeten zien, maar ook voor Lotte die het daadwerkelijk moest doorstaan, dat stuk drukte dagelijks op mijn schouders en maakte het leven zwaar.
Ik zeg heel eerlijk dat het leven nu een stuk lichter en luchtiger is. Wij kunnen als gezin dingen plannen en die gaan dan ook gewoon door. Soms is het leven nu, best saai. Gelukkig heb ik een baan waarin geen enkele dag hetzelfde is, ik zou me anders nog gaan vervelen ook.
Lotte neem ik in gedachten elke dag met mij mee en ik weet zeker dat ze trots is op wat ik nu doe.
Alles wat zij mij geleerd heeft in de 17 jaar dat ze bij ons was, kan ik kwijt in mijn werk. Als ik naar boven kijk zie ik 2 dikke duimen.
Vandaag eten wij stiekem tussen de middag paprika chips en vanavond staan er frikandellen met
spaghetti carbonara op tafel. Dank je lieve Lotte dat jij ons leerde wat echt belangrijk in het leven is.
Kommentare