Puber

Steeds vaker hoor ik mijzelf zeggen, als iemand vraagt hoe het met Lotte gaat “ze is een echte puber”. Nooit verwacht dat ik dat ooit zou zeggen. Want een verstandelijk gehandicapt meisje en puberen, nooit geweten of over nagedacht hoe dat zou zijn. Of dat uberhaupt komen zou…

Ondanks al haar beperkingen en steeds afnemende fysieke mogelijkheden, groeit Lotte haar lijf gestaag door. Waar we haar zo’n 2 jaar geleden nog over onze schouder konden gooien om haar een trap op te tillen, is dat nu onmogelijk.

De vrouwelijke vormen zijn inmiddels onmiskenbaar aanwezig.

En ook de hormoon huishouding roert zich. De daarbij horende puber dwarsheid en emoties zijn ook onmiskenbaar aanwezig.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan geniet.

Lotte heeft altijd al karakter en humor gehad.

In haar jonge jaren overheerste echter haar (medische) trauma zo, dat weinig artsen of therapeuten dat meisje met karakter en humor zagen.

Als wij dan probeerden uit te leggen hoe ze thuis was, werd er met ongeloof gereageerd.

Zij zagen alleen die huilende, panisch gillende Lotte maar.

De kinderneurologe zei, toen Lotte een kleuter was “dit gaat over hoor, zij groeit hier overheen”.

Ik reageerde met ongeloof, maar het gebeurde echt.

Lotte was denk ik een jaar of 8 toen het panische gillen bij de artsen minder werd en uiteindelijk ophield. Als wij thuis vertelden dat ze naar het ziekenhuis moest voor een onderzoek, kwamen de tranen en lichte paniek. Maar nadat wij alles wat die dag ging gebeuren nog vele malen hadden herhaald, had ze alles een plek kunnen geven.

Eenmaal in de auto richting ziekenhuis was ze kalm.

Toen kwam ook het moment dat het huilen bij afscheid nemen van ons ophield als ze naar school, dagopvang of pgb’er toe ging.

Nu heeft ze nog steeds bevestiging nodig van wat er die dag (week) staat te gebeuren, anders wordt het haar teveel en overkomt het haar wat onrust teweeg brengt. Maar het panische is eraf.

Gelukkig kan ze tegenwoordig omgaan met een grove schets van de dagindeling.

Kleine wijzigingen daarin vangt ze moeiteloos op.

Nu zitten we dus in de puberfase.

Ze begint aan te geven wie ze wel leuk vindt en wie niet.

Wat ze wel wil en wat niet.

Eerst deed ze dat alleen bij/tegen ons, nu ook steeds meer bij de pgb’ers.

Bij wakker maken ’s ochtends krijg ik regelmatig te horen “nee ik wil nog niet opstaan en zeker niet door jou aangekleed worden”.

Eerst zei ze dit alleen tegen mij, maar nu zegt ze het ook tegen Marco.

Als een diva deelt ze orders uit “papa moet mij aankleden en mama mijn benen doorbewegen”.

Steeds vaker geeft ze aan liever de hele dag achter de computer te willen zitten, dan naar de dagopvang te gaan.

En op de opvang gebruikt ze het excuus “ik ben moe” steeds vaker om voor elkaar te krijgen dat ze op bed op de tablet mag.

Ik geniet van haar nukken.

Zo fijn om te zien dat zij zich ondanks al haar beperkingen ook losmaakt van ons.

Zo hoort het tenslotte te gaan…