Verjaardag
Zaterdag 2 juni werd Lotte 15 jaar. Als altijd overvallen mij de weken ernaar toe dubbele gevoelens. Dit jaar gingen mijn gedachten alsmaar terug naar 2003, naar haar geboorte.
Zal het feit dat het einde van haar leven nadert, de intense flashbacks van haar geboortedag oproepen?
Nooit eerder kwamen de (misschien wel onverwerkte) emoties van die dag zo vaak boven.
Maandag 2 juni 2003, wij woonden pas een halfjaar in ons huis maar voelden ons er enorm thuis. Hier wilden wij oud worden, onze kinderen krijgen en opvoeden.
Het was de periode waarin de mobiele telefoon, en het gebruik ervan, net in opkomst was. Je belde toen nog gewoon met je vaste telefoon en zette je mobiel uit als je thuis of in vergadering was.
Dus toen mijn vliezen braken op onze slaapkamer ben ik ook naar beneden gestommeld (achteraf met persweeën) om met de vaste telefoon de verloskundige te bellen. Dat kan je je nu helemaal niet meer voorstellen.
Marco was die dag vroeg vertrokken naar een cursus. De verloskundige heeft veel moeite moeten doen om hem aan de telefoon te krijgen, want zijn mobiel stond natuurlijk uit. Familieleden die dichtbij woonden waren ook onbereikbaar, antwoordapparaten werden ingesproken.
Ik beviel dus helemaal alleen in het ziekenhuis, want Lotte haar geboorte ging razendsnel.
Het enige wat ik even gezien heb van Lotte was een dubbel gevouwen bont en blauw piepklein meisje. Ze mocht heel even op mijn buik liggen, toen ze haar “aan de praat” hadden gekregen. Pas achteraf hoorde ik hoe slecht haar apgar score was na deze vroeggeboorte.
Toen Marco arriveerde lag Lotte al in de couveuse, aangesloten op van alles en nog wat. In de loop van de dag leerden wij al snel waar elk slangetje, alarm, monitor etc voor diende. De zorgen om Lotte waren groot, maar er was nergens in Nederland plek voor een baby van 31 wk en 2 dg. Even was er sprake van vervoer naar Belgie, gelukkig werd ze toen net wat stabieler en durfde het streekziekenhuis het aan haar daar te houden.
Dit schijvende prikken de tranen alweer in mijn ogen.
Sinds de meivakantie, en de slechte periode daarin, ben ik een wandelende emotionele tijdbom.
We leven al zolang in reservetijd en hebben nu zelfs haar vijftiende verjaardag gehaald. De zware emotionele druk die het leven in de reservetijd met zich meebrengt vreet je op van binnen. Het doet iets met je…..
Zaterdag hebben wij haar vijftiende verjaardag gevierd. Lotte viert nog elke dag het leven en keek enorm uit naar haar verjaardag. Dus hebben wij alle familie, de vrienden die nog over zijn en de zorgverleners die ons erg na staan, uitgenodigd om haar haar verjaardagsfeestje te gunnen.
De emoties heb ik even aan de kant gezet om samen met Lotte te genieten van haar verjaardag.