Afsluiten van een periode….

In het pre-kinder-tijdperk was ik een topsporter.

Dagelijks trainde ik een of tweemaal per dag.

Zocht ik regelmatig mijn fysieke grenzen op om ze vervolgens te kunnen gaan verleggen.

Ons leven was overzichtelijk, zeer gestructureerd, gedisciplineerd en stond voornamelijk in het teken van mijn wedstrijdprogramma.

Hardlopen stond altijd in het teken van competitie en mijzelf verbeteren.

Iets wat je noodgedwongen leert als topsporter is luisteren naar je lichaam.

Blessures voorkomen door tijdig te reageren op kleine pijntjes, inspelen op vermoeidheid en aanpassen van je trainingen.

Je leert het door schade en schande.

Gelukkig had ik een geweldige trainer, die mij meer leerde dan alleen hard te lopen.

Dankzij hem ben ik een completer mens geworden.

In 2002 ben ik gestopt als topsporter.

Een redelijke zware blessure en 2 operaties aan mijn hielen (die daarop volgden) gaven de doorslag.

Terwijl ik nog aan het aftrainen was, werd ik zwanger van Lotte.

De zwangerschap en de geboorte liepen allemaal anders als wij ons hadden voorgesteld.

Tijdens de zwangerschap kon/mocht ik niet meer hardlopen.

Maar al 2 weken na de vroeggeboorte van Lotte, liep ik alweer de eerste kilometers in ons mooie duingebied.

Nu liep ik hard om te kunnen ontspannen, om dingen te kunnen verwerken en tijd voor mijzelf te creëeren.

De discipline, gestructureerdheid en het planmatige geleerd tijdens ons topsport-leven, kwam ons in het zorgintensieve leven heel goed van pas.

Hardlopen is jarenlang mijn redmiddel geweest om overeind te blijven.

Helaas kreeg ik in de loop der jaren steeds vaker blessures.

Gebroken nachten, stress en teveel zorgen zijn geen goede basis om zo’n fysiek zware sport als hardlopen, blessurevrij vol te kunnen blijven houden.

Omdat ik de fysieke inspanning wel nodig had om te kunnen blijven functioneren, ben ik er de laatste jaren veel naast gaan zwemmen en fietsen.

Ik werd een echte duursporter.

En langzaamaan groeide ik naar het moment toe waar ik nu beland ben….

Mijn hielen doen nu al bijna 2 jaar pijn.

Mijn grote tenen kan ik niet meer buigen.

Mijn linker enkel speelt regelmatig op.

Deze week was ik eindelijk zover het onder ogen te komen en zijn er röntgen foto’s gemaakt.

Vanochtend heb ik samen met de huisarts geconcludeerd dat hardlopen niet meer verstandig is.

Voor mijn gevoel sluit ik een periode af.

Mijn wijze trainer wees mij er direct op “daar waar een deur dichtgaat, gaat er altijd ergens een andere open”.

Dankzij Lotte weet ik dat dat ook echt zo is..

Het doet pijn van binnen, maar ik heb er vrede mee.

Vandaag is de start van een hardloop vrij leven.