Als je leerbare emb-kind in de uitstroom ‘dagbesteding’ komt
Na een lange zomervakantie, die voor Lotte eigenlijk alweer mocht ophouden direct na onze gezinsvakantie, startte op 3 september dan eindelijk het nieuwe schooljaar.
Een nieuw schooljaar in een nieuwe groep. Lotte is zonder overleg met ons geplaatst in een groep die de kinderen voorbereidt op uitstroom richting dagbesteding. Pas toen het schooljaar begon en wij het dagprogramma kregen, begon ons dit te dagen.
Gelukkig zit Lotte bij heel leuke kinderen in de klas, wat veel goed maakt. Maar toch wringt het dat er zo weinig aan ‘onderwijs’ wordt gedaan. Wij weten namelijk allang dat, mocht Lotte toch de 18 jaar halen, er geen geschikte dagbesteding voor haar is. En wij ervaren dagelijks dat ze wél leerbaar is.
Zo legde Lotte mij vrij recent uit (ja ik schrijf dit met het schaamrood op mijn wangen…) hoe ik veel eenvoudiger de google-apps kan openen op de computer. Het opstarten van een DVD kan ze zelf en de folder ‘afbeeldingen’ zoeken, doet ze ook moeiteloos.
Lotte is dus hartstikke leerbaar
Zorgverlener Mieke heeft een standaard voor het toetsenbord laten maken zodat Lotte zelf kan ‘typen’. Het lukt haar zo om, nu nog met verbale ondersteuning, enkele favoriete programma’s zelf op te zoeken en dan te starten. Op school is er voor aanleren c.q. uitbreiden van deze vaardigheden geen tijd gereserveerd.
Leesboekjes op niveau krijgen op school is al een hele toer. En als dan voor de zoveelste keer het verkeerde niveau leesboekje is klaargelegd door de juf, worden wij wel wat moedeloos.
Het contact tussen mij en school was dus alweer intensief geworden, mijn reputatie als lastige ouder heb ik alweer ruimschoots waargemaakt.
Maar helaas bleef het ook dit nieuwe schooljaar weer heel stil vanuit school wat betreft antwoorden op mijn vragen. Ik was dan ook wat geïrriteerd toen ik na 5 weken school werd gebeld door de nieuwe manager. Hij wilde graag kennismaken en mijn verhaal horen. In eerste instantie ontglipte mij een diepe zucht, weer iemand die ik het hele verhaal moest gaan vertellen….
Maar al snel realiseerde ik mij dat als ik dingen ten goede wilde verbeteren ik wel in gesprek moest blijven met school. Ter voorbereiding ging ik in mijn hoofd na hoe ik deze nieuwe manager het beste kon uitleggen dat ‘onderwijs’ en ‘zorg’ twee verschillende werelden zijn, allebei hebben zij een ander uitgangspunt. Bij speciaal onderwijs aan emb kinderen is de zorg een heel belangrijk onderdeel van de schooldag. Als de zorg niet goed geregeld is, komt een ernstig meervoudig beperkt kind niet tot leren cq ontwikkeling.
Het feit dat Lotte eigen zorgverleners mee heeft naar school, die naast de zorg ook onderwijsondersteuning aanbieden, ontheft de school niet van hun plicht het onderwijs aan Lotte te organiseren. Zij ontvangen tenslotte niet voor niets een TLV voor Lotte.
De nieuwe manager bleek een man te zijn die helemaal blanco de school is binnengestapt, zonder dat hij ooit in het speciaal onderwijs heeft gewerkt. Maar daardoor met een open blik alles bekijkt en nieuwe stappen durft te zetten. Een man die nog dagelijks zijn ogen uitkijkt over wat er allemaal mogelijk is en welke kinderen er allemaal wel niet zitten op de emb leerweg.
Maar bovenal was het een man die echt luisterde, doorvroeg en zich niet direct aangevallen voelde. Die heel duidelijk aangaf; elke vraag vanuit ouders moet beantwoord worden en de school moet leren dat NEE ook een antwoord is. Niets is zo erg als vragen onbeantwoord laten.
Sceptisch ging ik naar de afspraak, maar positief gestemd ging ik er weg. Zullen in dit nieuwe schooljaar dan eindelijk de stappen gezet gaan worden die al jaren geleden gezet hadden moeten worden?
