Levenslessen

Een paar weken geleden werd ik erg geraakt door hoe een tante van mij, Lotte benaderde. Die tante zien wij één tot twee maal per jaar, eigenlijk alleen op de verjaardagen van mijn ouders. Je kunt dus niet spreken van een intens contact. Die tante ziet Lotte dan ook zelden, kent haar hooguit vanuit de verhalen die mijn ouders over haar vertellen.

Het raakte mij intens dat die tante bij het weggaan bijna tien minuten, stilzwijgend maar aaiend over Lotte haar hand, naast haar rolstoel ging staan. De blikken van verstandhouding met manlief en een tante (waar wij meer contact mee hebben), weerhielden mij op te springen om een einde aan deze vertoning te maken. Maar deze vertoning blijft mij bezig houden.

Voor ons is Lotte gewoon Lotte. Lotte is niet zielig en hoeft geen medelijden. Lotte leeft haar leven op haar manier, haar leven gaat over een hoop hobbels en gepaard met veel pijn maar daar zal zij nooit over klagen of mopperen. Zij neemt het leven zoals het komt. Vaak denk ik ‘konden wij dat ook maar’….

Het enige dat wij, en ik weet zeker ook Lotte, willen is dat mensen haar zien zoals ze is. Een lief vrolijk sociaal pubermeisje met een sterke eigen wil. Een meisje dat heel kwetsbaar is omdat zij de wereld niet altijd begrijpt, maar wel graag dingen wil leren en ontdekken. Een meisje dat kan genieten van hele kleine dingen, maar ook boos kan worden om hele kleine dingen. Een meisje dat steeds meer van zich laat horen en zich duidelijk meer aan het losmaken is van ons. Een meisje dat zich helemaal niet druk maakt om wat de buitenwereld van haar denkt maar leeft in haar eigen hier en nu.

Medelijden of zielig, zijn geen woorden die ik in verband breng met Lotte. Lotte leeft met de dag. Iedere dag van haar vraagt maatwerk van ons en haar team zorgverleners, maar dat bieden wij haar graag. Want als ze maatwerk krijgt aangeboden zie je haar genieten, zie je haar stappen zetten en zie je haar groeien en bloeien. Ze weet dat ze inlevert en dat haar gezondheid achteruit gaat, maar daar piekert ze niet over en laat zich er zeker niet door weerhouden. Weer denk ik ‘konden wij dat ook maar’.

Lotte voelt het haarfijn aan wanneer iemand deze gevoelens naar haar toe, wel heeft. Zo zijn bepaalde zorgverleners er maar heel kort geweest omdat uit Lotte haar houding sprak dat zij het niet prettig vond als zij er waren. Uitspreken wat er precies niet fijn was, is te moeilijk voor Lotte. Maar haar nukkige, dwarse en gesloten houding als deze zorgverleners er waren, zei mij genoeg. Meerdere zorgverleners die kwamen solliciteren heb ik niet eens aangenomen omdat ik al aanvoelde dat het ‘medelijden en zielig gehalte’ te hoog was.

Lotte accepteerde de aaiende hand van de tante. Instinctief voelde zij aan dat de tante dat nodig had om in het reine te komen met haar eigen gevoelens. Lotte keek niet op of om en ging door met wat ze aan het doen was. Het wordt tijd dat ik de levenslessen die Lotte mij iedere dag geeft eens echt tot mij laat doordringen. Gewoon iedere dag voluit leven in het hier en het nu, je vooral niets aan te trekken van wat anderen van/over je denken. Het zou mijn dagen stukken makkelijker maken en mij zeker helpen, dit soort vertoningen niet zo te laten raken.