ook onze kinderen hebben seksuele voorlichting nodig

Inmiddels is Lotte 15 jaar en een echte puber, met bijbehorend gedrag en een ontluikend vrouwenlichaam. Zoals het een pubermeisje beaamt, heeft Lotte een duidelijke mening over welke kleren zij aan wil. De broeken moeten glimmend zijn, dus is er een nep-leren broek gekocht (ik vind hem persoonlijk vreselijk maar zij is er enorm blij mee), en de truien/sweaters moeten voorzien zijn van glitters. In de zak van Sinterklaas zat dan ook een mooie witte trui met pontificaal voorop een 'glitter-poes'. Die trui wilde ze natuurlijk direct de volgende dag aan naar school.

Nadat ze deze trui een paar keer aan had gehad naar school, kwam één van de zorgverleners thuis met dit lachwekkende verhaal.

In Lotte haar klas zit een leerling die onweerstaanbaar wordt aangetrokken door de glitters. Hij moest er continu aan zitten. Die glitters zitten echter ter hoogte van Lotte haar borsten, de zorgverlener vond dit gedrag nogal discutabel. Dus zei ze tegen de leerling dat hij het eerst aan Lotte moest vragen of hij aan haar mocht zitten. Waarop hij prompt aan Lotte vroeg: ‘Mag ik jouw poesje aaien?’.

Natuurlijk hebben wij hier thuis heel hard om gelachen. Maar tegelijkertijd kwam het besef dat wij hier wel wat mee moesten.

Als eerste hebben wij Lotte nogmaals duidelijk gemaakt dat, wie er ook aan haar zit, zij degene is die moet aangeven of zij dit wil of niet. Ook maken wij haar nog duidelijker dat er aan bepaalde delen van haar lichaam niet gezeten mag worden. Evenals dat zij niet aan bepaalde delen van iemand anders zijn lichaam mag zitten. En dit blijven wij iedere dag herhalen. Inmiddels is Lotte bekend met deze regels: ‘Jaja, dat weet ik nu wel…’

Daarna hebben wij het onderwerp besproken met de zorgverleners. Een andere zorgverlener was heel blij dat wij het ter sprake brachten. Zij was namelijk in dubio of zij ons moest inlichten of niet. Ook zij had dit gedrag meegemaakt in de klas en er wat over gezegd tegen de groepsleiding. Deze hadden echter nogal bagatelliserend gereageerd: ‘Ach de leerlingen weten toch niet wat het betekent’.

De overige zorgverleners gaven allemaal aan dat in (zorg)instellingen de regel geldt dat je van elkaar afblijft.

Wij zijn ervan overtuigd dat ook verstandelijk gehandicapte jongeren geleerd moet worden wat onzedelijk gedrag is en dat er regels zijn betreffende iemand aanraken. Hoe kunnen zij het anders ooit herkennen als er iemand misbruik van hen wil maken ? Hoe kunnen ze anders duidelijk maken dat hen iets is overkomen als er echt misbruik van hen is gemaakt ? Was er niet afgelopen jaar een rapport uitgekomen waarin duidelijk beschreven staat hoe vaak gehandicapten wel niet slachtoffer worden van onzedelijk gedrag? Ze begrijpen misschien niet volledig wat één en ander echt betekent, maar het zijn wel allemaal pubers waarbij de hormonen door het lijf gieren.

De groep waar Lotte in zit op school, heeft het niveau waarop je echt wel regels kunt leren. Het is echter wel een kwestie van consequent de leerlingen erop wijzen als ze de fout in gaan. Wij gingen er eigenlijk vanuit dat hiervoor protocollen aanwezig zouden zijn op school. Helaas blijkt dat niet zo te zijn en kregen wij als antwoord van de groepsleiding: ‘Wij zullen attent zijn op dit gedrag’.

Het komt bij ons bijna over alsof men vindt dat verstandelijk gehandicapte kinderen niet opgevoed hoeven te worden. Weer zal ik die lastige ouder moeten zijn om school duidelijk te maken dat wij dit niet accepteren.

En ondertussen zingt de vraag: ‘Hoe zouden ze gereageerd hebben als het hun eigen kind betrof?’ al die tijd in mijn achterhoofd rond…