Ongelukkig
Naar aanleiding van mijn vorige blog zijn er mensen die vragen of ik ongelukkig ben.
'Nee' is het antwoord dat recht uit mijn hart komt. Het leven is voor ons anders gelopen dan wij voor ogen hadden. En het is absoluut geen gemakkelijk leven, het ontneemt ons veel maar het geeft ons ook veel. Ongelukkig voel ik mij zeker niet. Dankzij Lotte heb ik kanten van mijzelf ontdekt waarvan ik het bestaan niet wist.
Het schrijven van blogs is daar eentje van. Wie had dat ooit gedacht van dat meisje dat op de HAVO ondersteuning van de remedial teacher nodig had vanwege woordblindheid. Mijn cijfers voor opstellen of boekverslagen waren zelden voldoende en er ging een ware worsteling aan vooraf.
Waar ik vroeger niet helemaal overliep van zelfvertrouwen en dus dingen weleens niet deed omdat ik het niet aandurfde, heb ik daar nu nog weinig last van. Door al mijn acties de afgelopen jaren durf ik iedereen aan te spreken; ook al heeft iemand nog zo’n hoge functie, hij/zij is en blijft een mens en is dus benaderbaar. Dat is mijn motto geworden en heeft mij al vele mooie en belangrijke contacten opgeleverd.
Van nature ben ik erg nieuwsgierig en tegenwoordig ga ik het gesprek met vrijwel iedereen aan. Beladen momenten kun je een stuk minder beladen maken door een open gesprek aan te gaan, dat heb ik al meerdere malen ervaren.
Tevens hebben wij dankzij Lotte al zoveel gezien en meegemaakt, dat wij als gezin nog maar van weinig opkijken. Ik vind zelf dat ik daardoor een toleranter persoon ben geworden en ook bij de andere gezinsleden zie ik veel tolerantie naar anderen toe die afwijken van de norm. Iedereen leeft zijn leven op zijn/haar manier; ik oordeel daar niet meer zomaar over.
Toegeven dat ik niet weet waar iemand het over heeft, daar heb ik tegenwoordig ook geen probleem meer mee. De ervaringen met adviseurs van hulpmiddelenleveranciers die doen alsof ze je begrijpen, maar ondertussen er niks van snappen, hebben mij geleerd dat je beter eerlijk kunt zijn. Waar ik zelf het vroeger als zwakte zag om toe geven dat ik iets niet wist, beschouw ik dat kunnen toegeven nu als een sterk punt.
Ongelukkig is de rest van het gezin ook zeker niet, daar ben ik van overtuigd. De emoties lopen thuis best weleens hoog op, de omstandigheden zijn dan ook redelijk vaak wat extreem. Maar er open over praten lucht zoveel op en versterkt de onderlinge band. Ook hebben wij een bepaalde vorm van humor ontwikkeld die lucht geeft en de spanning kan doorbreken.
De wurggreep die het systeem rondom Lotte op ons gezin heeft, verstikt mij regelmatig. Mijn gedachten gaan dan ook regelmatig uit naar de periode die gaat komen zonder haar. Vaak zijn die gedachten amper opgekomen of ze worden alweer verdrongen door het schuldgevoel dat ik daar nu überhaupt aan durf te denken. Want Lotte leeft nu nog zo voluit haar leven, zij accepteert alle beperkingen zonder enig gemopper en geniet nog zo intens. Dus stel ik gewoon alles in het werk om haar dat voorlopig nog te laten doen en probeer tegelijkertijd onze jongens ook de aandacht te geven die zij nodig hebben. Daarvoor schuif ik mijn eigen dromen gewoon nog even opzij. Dat is geen keuze, dat doe ik uit onvoorwaardelijke liefde.
En van dat wat je uit liefde doet, word je niet ongelukkig.
