Als je kind het grote geheel niet snapt van deze crisis
Net als overal in Nederland staat Lotte haar leven momenteel op zijn kop. De school is dicht, alle therapie is stopgezet en iedereen is thuis. Ze weet dat er een coronavirus is. Ze weet dat daarom alles stil ligt. Ze weet dat er mensen aan doodgaan. Maar het grote plaatje kan ze niet bevatten en dat beangstigt haar. En dat begrijpen wij, zelfs wij hebben moeite met overzien wat het grote plaatje is in deze coronacrisis.
In huis lopen de spanningen soms hoog op. Met nog twee kinderen in huis, die ineens thuis onderwijs moeten volgen en allerlei opdrachten moeten maken. Die beiden regelmatig aansporing of ondersteuning nodig hebben, wat niet altijd even ontspannen verloopt. Met twee volwassenen die vanuit huis moeten werken en telkens moeten schakelen bij hun werk (ik heb nog nooit in één week kennisgemaakt met zoveel verschillende nieuwe digitale technieken om mee te kunnen communiceren) maar ook continu moeten schakelen bij iets simpels als boodschappen doen. Zo zijn hier in Noord Holland telkens de schappen in de supermarkt leeg. Met iedere dag een zorgverlener over de vloer die nu ineens zelf een volledig dagprogramma in elkaar moet timmeren wat bij de één vlotter verloopt als bij de ander, loopt momenteel niet alles even soepel in ons huis.
Daarbij heeft Lotte het fysiek zwaar. De rugpijn kwam weer door de dosis fentanyl heen, lichtjes ophogen hielp niet. De forsere dosis die ze nu heeft, geeft allerlei vervelende bijeffecten. Daar is natuurlijk ook weer medicatie voor, maar elk medicijn veroorzaakt uiteindelijk weer bijeffecten.
We zitten gevangen in een vicieuze cirkel. En Lotte voelt dat haarfijn aan, ze begrijpt misschien het grote plaatje niet maar het kleine -het gaat absoluut niet goed met mij- begrijpt ze maar al te goed.
De afgelopen week heeft ze elke dag minimaal één hartstochtelijke huilbui. En dat gaat ons ouders door merg en been. Meer dan haar troosten en knuffelen kunnen we niet doen. Wij kunnen het fysieke ongemak en de angst voor dat coronavirus niet wegnemen. Het enige dat wij kunnen is haar zo comfortabel mogelijk houden en dat is al lastig genoeg.
Deze week zou de pedagogisch medewerker weer langskomen. Helaas gaat dat fysiek niet door, maar we gaan kijken of het via Skype gaat lukken.Juist nu is die ondersteuning zo hard nodig en gewenst. Wij hopen dus dat het gaat lukken en Lotte zich ook op deze digitale manier vrij voelt om zich te uiten. Hopelijk helpt haar dat het kleine een plek te geven en te accepteren, waardoor ze zich minder druk maakt over het grotere geheel.
