Niemandsland
Al 5 maanden gaat het niet goed met Lotte. We begonnen met rugpijn en nu, ruim 5 maanden later, zitten we met een vreselijke buikpijn. Wij hebben Lotte zien veranderen van een vrolijke (regelmatig dwarse) puber naar een verdrietig meisje, dat regelmatig boos is op alles en iedereen omdat ze pijn heeft.
We hebben een zoektocht naar goede pijnstillende medicatie achter de rug. En net toen het leek te werken, kwamen er weer nieuwe klachten. Wat een simpele verstopping leek, lijkt toch echt iets anders te zijn. Maar wat?
hele gezin lijdt
Lotte lijdt en wij lijden elk op onze eigen manier met haar mee. De afgelopen 5 maanden hebben wij telkens onze grenzen moeten verleggen. Er was en is geen keuze, wij staan met onze rug tegen de muur.
De emoties lopen soms hoog op. Nu iedereen thuiszit in verband met de coronacrisis, maken onze jongens alles van heel dichtbij mee. Waar wij bepaalde zaken normaal gesproken buiten hun zicht konden houden, zitten ze er nu noodgedwongen met hun neus bovenop. Dat doet mijn moederhart pijn. Ik kan ze nu niet in bescherming nemen tegen deze ellendige situatie.
open en eerlijk
Wij zijn altijd open en eerlijk geweest over het feit dat wij geen opname meer willen voor Lotte. Maar om te achterhalen waar de pijn vandaan komt is diagnostiek nodig. Diagnostiek die in een ziekenhuis moet worden uitgevoerd. Het voelt alsof de keuze voor geen opname zich nu tegen ons keert.
Mijns inziens ligt er een groot gebied tussen het niet meer willen van een opname en Lotte comfortabel houden. En dat laatste lukt nu al een paar maanden niet meer. Ons hele gezin lijdt eronder. Lotte pijn zien lijden gaat ons allemaal door merg en been. Nu wij haar pijn en verdriet niet kunnen verzachten, raakt ons dat heel diep en intens. En er is verdrietig genoeg niemand die daarnaar informeert.
Eindelijk wordt nu de diagnostiek opgestart. Maar het gaat langzaam. En wij moeten er zelf zo hard aan trekken, dat wij ons zelf bijna zeurders vinden.
eenzaam
Intens verdrietig word ik van het idee dat straks de herinnering aan deze laatste verdrietige maanden hun schaduw zullen werpen op de mooie herinneringen van de voorgaande jaren. Het voelt alsof we nu in niemandsland zijn beland
en daar is het best eenzaam.
En Lotte, die zit steeds vaker stilletjes te huilen achter haar zo geliefde pc….
