Pijnlijk
17 jaar geleden werd ik moeder van Lotte en dat veranderde mijn leven volledig.
Hoe drastisch die verandering zou zijn, kon ik toen nog niet overzien.
Strijdbaar als ik ben dacht ik destijds de wereld te kunnen laten zien dat je kunt werken en een gehandicapt kind kunt opvoeden.
Die combinatie heb ik ruim 4 jaar volgehouden. De roofbouw die ik in die 4 jaar had gepleegd vroeg zijn tol. De vele ballen die ik had geprobeerd hoog te houden vielen keihard op de grond.
Herstellen ging moeizaam en traag, daar de zorg-intensieve trein gewoon doordenderde.
De eeuwige claim die het hebben van een gehandicapt kind op je legt is beklemmend.
Daar moet je mee leren omgaan, die les heb ik in de loop der jaren geleerd.
Toen de jongste 4 werd en naar school ging, dacht ik voldoende hersteld te zijn.
Mijn “oude” werkgever wilde mij graag terug en dus begon ik enthousiast met 14 uur per week werken. Ik genoot ervan om weer Erika te kunnen zijn.
Helaas bleek ons zorgteam verre van stabiel te zijn en het kaartenhuis donderde in.
Ik kon de flexibiliteit die zowel thuis als op het werk van mij verwacht werd, nog lang niet aan en gooide na driekwart jaar de handdoek in de ring.
Deze periode heeft mij heel bewust gemaakt dat ik iemand ben die graag buiten de deur werkt.
Maar dat ik dat in stapjes moest gaan opbouwen.
Voorzichtig begon ik met vrijwillig dingen te gaan doen. Nam ik deel aan allerlei sessies, werk- & klankbordgroepen en denktanks van de overheid.
Trad ik toe tot besturen van verenigingen en een clientraad.
Gaf ik ouders met problemen met hun indicatie raad, ging ik blogs schrijven en zette ik mij in voor het onderwijs aan ernstig meervoudig beperkte kinderen.
Mijn agenda stond vol, maar het was allemaal vrijblijvend.
Een jaar geleden maakte ik kennis met clientondersteuning plus. Een fijne bevlogen groep mensen waar ik mij bij thuis voel. Voorzichtig ging ik een officieel contract met ze aan. Volop twijfelend of ik het wel aankon, betaald werk leveren. Want als je ergens voor betaald wordt, wordt er ook wat van je verwacht en ik wist gewoon nog niet of ik dat nu wel aan kon.
Maar het was een schot in de roos. Na een voorzichtig begin draai ik volle werkweken. Ik ervaar er geen stress van, enkel een grote voldoening.
Thuis haperde en piepte er natuurlijk van alles in het begin. Iedereen moest eraan wennen dat ik niet altijd meer 24 uur per dag voor hun beschikbaar was.
De krakende motor werd een soepel draaiende machine.
De zorg voor Lotte laat ik overdag volledig los en ik voel mij daar heel prettig bij.
Uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk het is, dat er professionals zijn die zich niet houden aan kantoortijden, aangezien een crisis zich o.h.a. ook niet aan kantoortijden houdt.
En dus ben ik (bijna altijd) bereikbaar, ook ’s avond en in het weekeinde voor het luisterende oor.
De eerste volgende werkdag kan ik dan meteen aan de slag gaan voor de client.
Komt een huisbezoek ´s avonds beter uit, geen probleem.
Nog geen dag ben ik ziek geweest of uitgevallen.
Er kwam een mooie aanvulling op mijn werk als onafhankelijk clientondersteuner langs.
Enthousiast en vol vertrouwen solliciteerde ik.
Maar ik werd afgebeld. Ik zou niet uitgenodigd worden voor een sollicitatie gesprek omdat ik moeder was van een gehandicapt kind en de kans groot was dat ik zou uitvallen. Het was een pijnlijke ervaring, een klap in mijn gezicht.
Voor het eerst van mijn leven voelde ik mij beoordeeld op mijn moederschap.
Veroordeeld en buitenspel gezet, zonder dat ik de door mij afgelegde weg had kunnen vertellen.Mijn keuzes en mijn oneindige motivatie had kunnen toelichten. Er is voor mij besloten dat ik een risico ben. Pijnlijk.
Maar ik heb besloten het naast mij neer te leggen.
Het heeft mij nog meer gemotiveerd om te laten zien dat zij ongelijk hebben.
Ouders van een gehandicapt kind kunnen de meeste gemotiveerde en loyale werknemer zijn als hun maar de juiste werkomstandigheid geboden wordt.
