De kracht van loslaten, een moeder kan dat

https://pickourbrain.nl/blog/kracht-van-loslaten/

Het verdriet is enorm, het gemis groter

Het is maandagochtend als ik op Twitter even gluur naar waar de wereld zich nu weer druk over maakt, als mijn wereld stilvalt. Ik lees: ‘Onze allergrootste nachtmerrie is uitgekomen… Jorrit is gister overleden.’ Mijn hart staat even stil.

Het gaat om Jorrit, de zoon van Anne Strik, een contact dat ik ken via Twitter. Jorrit die samen met Anne had bedacht dat Happy (red: knuffelkonijn van Jorrit) op toernee ging. Happy deed alles wat Jorrit niet kon doen. Het boek werd een succes en gaf ook pijnlijk weer hoe anders het leven is met een zorgintensief kind.

loslaten

Het is nog zo kort geleden dat lieve Erika me vertelde dat haar Lotte het leven los had gelaten. Dat het lijden voorbij was, voor haar en voor haar gezin. Dat ze afscheid hadden moeten nemen van hun prachtige dochter.

Ik probeerde haar te troosten, aan te geven dat ze voorzichtig moest zijn, goed op zichzelf moest letten. Dat ik bang ben dat ze na jaren strijd wellicht in elkaar zal storten nu er zoveel tijd en ruimte vrij zou komen.

Ze gaf terug dat ze als topsporter echt goed naar haar lichaam heeft leren luisteren en dat het goed zou komen. Ik geloofde haar en toen brak ik even zelf. Want het is zo herkenbaar dat de wereld om je heen je van goede adviezen voorziet, bedenkt dat er blijkbaar omgangsvormen zijn die horen bij rouw. Bij het verlies van een kind, jouw kind.

verwachtingen

Hoe herkenbaar is het dat de ander niet kan begrijpen – en soms zelfs respecteren – dat jij het anders doet. Zelf werkte ik keihard door, het was mijn manier van overleven. Ook ik had het destijds nodig om mijn focus weg te houden van het gemis, het gat dat er was ontstaan. Mijn man deed het anders. Is dat erg? Nee natuurlijk niet. Maar het is wel lastig dat je in een positie gebracht wordt waar het niet meer gaat over het verdriet maar over hoe je daar klaarblijkelijk volgens de maatschappij mee om zou moeten gaan.

moederhart

Jorrit, Lotte, Joris, Teun, Boris en alle kinderen die niet meer bij ons zijn hebben ons geleerd te leven in het moment. Te genieten van alles wat wel kan. Zij hebben ons geleerd wat een moederhart aankan en wat een kracht er schuilt in het durven loslaten, hoe pijnlijk ook.

Het verdriet is enorm, het gemis groter. Dat blijft.