Terugblik

Als je alle emoties van de afgelopen 6 jaar nu wel toelaat

Het einde van het jaar, de tijd om terug te blikken. Ik merk dat ik steeds vaker terugkijk op de afgelopen 6 jaren. De emoties die ik in die jaren heel goed kon uitschakelen om overeind te blijven, laat ik nu steeds vaker toe. Tijdens allerlei momenten komen veel herinneringen boven met bijbehorende emoties, alsof ik ze nu langzaamaan in porties van mijzelf mag toelaten

Kerst 2014 verbleven wij in Villa Pardoes, een geweldige ervaring die wij nooit meer zullen vergeten. Maar het onderbuikgevoel dat ik toen had, zal ik ook nooit meer vergeten. Tot in mijn haarvaten voelde ik dat het niet goed ging met Lotte.

Emoties parkeren

Augustus 2015 werd duidelijk dat mijn onderbuikgevoel het bij het rechte eind had gehad. Na een lange IC opname i.v.m. instellen op de beademing, waarbij het ene slechte nieuws na het andere volgde, hadden wij ons eerste gesprek over een behandelcode.

Dat was de eerste keer dat ik besefte dat ik mijn emoties moest parkeren, want dit soort zware beslissingen moeten niet op de emotie van het moment, genomen worden. Bij dit soort zware beslissingen moest ik alle aspecten van het leven van Lotte maar ook die van de rest van ons gezin mee laten wegen. De emotie moest dus even geparkeerd worden.

Er volgden jaren waarin er eigenlijk altijd rond de feestdagen wel wat speelde. Kerst 2016 brachten we door op de IC, Lotte had een longontsteking. Jarenlang hebben we grappen gemaakt dat we nog weleens met kerst een opname wilde hebben, nog nooit was het zo makkelijk parkeren geweest bij het AMC.

Maar nu komt de herinnering aan de vraag die onze jongens toen stelden, pijnlijk boven: ‘Mama gaat Lotte nu hieraan dood?’ Toen kon ik hen rustig en kalm beantwoorden, nu overvallen de emoties mij regelmatig als ik eraan terugdenk. De angstige blik in hun ogen zal ik nooit vergeten.

Hoe vaak onze jongens die vraag nog hebben gesteld, dat weet ik niet eens meer. Er zijn zoveel incidenten geweest die jaren, meerdere kritieke momenten. Meestal was ik in staat hem kalm en rustig te beantwoorden, de emotie parkeerde ik ergens in mijn hoofd.

Emoties toelaten

Zowel Marco als ik waren ervan overtuigd dat de jongens de waarheid moesten weten, al vertelden wij die wel op hun niveau en lieten we bepaalde details weg. Dat was de juiste beslissing. Zij waren voorbereid op Lotte’s overlijden. Wij waren ook voorbereid op haar overlijden, misschien dat we er daarom vrede mee hebben. Natuurlijk missen we haar, maar we zijn niet volledig overmand door emoties en daardoor in staat ons leven een nieuwe wending te geven.

Die jaren waarin wij onmachtig waren en enkel konden toekijken hoe zij steeds verder achteruitging, die jaren waren vele malen zwaarder. Op die jaren zal ik nog regelmatig terugkijken en telkens een deurtje van het kastje waarin ik mijn emoties toen gestopt heb, opendoen. Die jaren zal ik nooit meer vergeten.