Transitie

Na verlies op zoek naar een nieuwe balans

Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb. Nee, dat komt niet door de rouw of het zwarte gat waar zovelen voor waarschuwden. Het komt door de transitie waar ik mijn gezin en mijzelf, in gestort heb.

Rouw is er natuurlijk, maar het overheerst niet in ons gezin. Lotte is nog overal aanwezig in ons huis, in ons denken maar bovenal in ons hart. Al is zij er fysiek niet meer, zij leeft gewoon verder met ons mee. De levenslessen die zij ons geleerd heeft, nemen wij mee in de rest van ons leven.

Het zwarte gat waar zovelen ons voor waarschuwden zijn we nog niet tegengekomen. De tijd en ruimte die er nu is, vullen we als vanzelf op met andere bezigheden. Natuurlijk zijn er mindere momenten, die mogen er ook zijn. Erkennen dat die er mogen zijn, haalt er al veel lading vanaf.

Ruim 17 jaar ben ik “moeder van” geweest. Ik stond 24/7 klaar voor mijn gezin. Pas nu realiseer ik mij dat daardoor Marco gewoon fulltime heeft kunnen werken. Als ik destijds niet die grote stap had teruggedaan, hadden we beiden veel aan arbeidsparticipatie moeten inleveren.

De afgelopen jaren was ik al bezig mijn horizon te verbreden. Ik wilde meer zijn dan alleen “moeder van”. In eerste instantie deed ik alles vrijwillig. Ik hielp ouders bij allerlei aanvragen, dat dat cliëntondersteuning heette, dat wist ik toen nog niet. De claim die het zorgintensieve leven op mij legde was dusdanig dat ik geen tijd had om mij daarin te verdiepen.

Pas toen ik mijn huidige werkgever tegenkwam bij het congres Volwaardig Leven in 2019, begreep ik dat wat ik vrijwillig deed een echt beroep was. Meteen ging ik aan de slag om mijn registratie te regelen. Zodra die rond was, ging ik een overeenkomst van opdracht aan met deze organisatie.

Als zzp’er ging ik aan slag, zodat ik zoveel als mogelijk grip hield op mijn tijd. Voorzichtig begon ik enkele uren voor ze te werken, de dankbaarheid die cliënten tonen als je ze goed hebt geholpen is groot. Maar voor mijzelf, was het feit dat ik eindelijk aan de slag was als ‘”Erika”, veel belangrijker.

Toen de eerste corona lockdown kwam zat ik op een kruispunt. Mijn ambitie om mijzelf verder te ontwikkelen in dit prachtige vak was groot, maar de grote claim die de zorg voor Lotte op mij legde was enorm. Toen Marco gedwongen thuis moest gaan werken, kwam er een kanteling. Hij pakte met veel liefde en een oneindig geduld veel zorgtaken op, waardoor ik de ruimte kreeg om meer uren te gaan werken. Nu terugkijkend was het een win-win situatie die precies op het juiste moment kwam.

Enkele weken na Lotte haar uitvaart kreeg ik een geweldig aanbod van mijn opdrachtgever, ik hoefde er niet lang over na te denken. Ik deed het op zijn Erika’s en stortte mij op dit nieuwe avontuur. Daarbij een beetje vergetend dat de jongens en Marco gewend waren aan de Erika die altijd thuis was en alles regelde. Iedereen moest wennen aan een fulltime werkende moeder.

Nu is zich een nieuw evenwicht aan het ontwikkelen in ons gezin. De transitie nadert zijn voltooiing. Eigenlijk vullen we ons gezinsleven nu in, zoals wij dat 18 jaar geleden (toen ik ontdekte zwanger te zijn) voor ogen hadden.

De cirkel is rond.