zorgprofessionals zijn ook mensen
Enkele weken geleden werd er tijdens het 'Informatieberaad Zorg' op het Ministerie van VWS 'En ik dan; de reis van 6 persona’s' geïntroduceerd. Er waren veel (diverse) reacties op de introductie van de persona’s. Ook ik heb mij er, niet al te positief, over uitgelaten op social media. En ook collega blogger Silvie schreef er een rake blog over. Bij deze heb ik besloten de bal terug te kaatsen en heb ik enkele persona’s van zorgprofessionals opgetekend. Fictieve personen, maar grotendeels wel gebaseerd op eigen ervaringen.
Als zorgvrager maakt het namelijk nogal wat uit welke zorgprofessional jij tegenkomt. De weg door het zorglandschap wordt bepaald door de manier waarop de professional invulling geeft aan zijn/haar professie. Iedere professional is een mens. Ieder mens staat op een bepaalde manier in het leven, gevormd door ervaringen uit zijn/haar persoonlijke leven. Deze levenservaringen neem je mee in de uitvoering van je professie. Dus ook al krijgt iedere professional werkend in het sociaal domein exact dezelfde trainingen, de uitvoering van de opdracht zal nooit exact hetzelfde zijn. Dit komt overeen met het feit dat geen enkele ouder van een zorgintensief kind de zorgzwaarte hetzelfde ervaart, exact dezelfde problematiek tegenkomt of dezelfde weg door het zorglandschap aflegt.
de zorgprofessional als persona
Laten we eens Saskia en Maria naast elkaar leggen.
Saskia is iemand die voor het geld zzp’er is geworden. Maria heeft dat gedaan uit noodzaak; om de kinderen die haar dierbaar zijn nog steeds zorg te kunnen blijven leveren. Ik denk dat ik niemand hoef uit te leggen wat een verschil het maakt of je Saskia als zorgverlener tegenkomt of Maria.
Bart, de snelle jongen die net komt kijken, heeft weinig tegenslag gehad in zijn leven. Hij is iemand die liever gesprekken met de mensen waar hij beleid voor maakt, ontloopt. Misschien is hij wel de persoon bij VWS die, samen met het marketing bureau, de persona’s bedacht heeft….
Iedere ouder of zorgvrager kent wel een Chantal. Een zorgbestuurder die makkelijk bereikbaar is, jouw verhaal aanhoort maar waar je vervolgens nooit meer wat van hoort. Maar die vervolgens wel met bureaus als Berenschot aan tafel mag zitten om haar visie op de kwaliteit van de gehandicaptenzorg te geven.
En dan Theo, de indicatiesteller. Die een zooitje van zijn privé-leven heeft gemaakt en daardoor de kantjes eraf loopt op zijn werk. Maar die wel een indicatie voor jouw kind moet stellen.
Laten we ophouden met die persona’s. Zoals de zorgvrager niet bestaat, bestaat ook de professionalniet. Laten we de informatiereizen in de zorg gewoon doornemen met de zorgvragers erbij. Zoals minister Hugo de Jonge recent aangaf bij de presentatie van Volwaardig Leven: ‘Mensen met een beperking en hun naasten moeten zich gezien en gehoord voelen en een gelijkwaardige positie hebben als het gaat over de invulling van de zorgverlening.’
Als we blijven denken in persona’s is die gelijkwaardigheid nog ver weg.
